A Lot Like Love

A Lot Like Love
Σχεδόν Έρωτας

γράφει ο Γιώργος Χριστόπουλος

Η Αμάντα Πητ είναι το αντικείμενο του πόθου του Άστον Κούτσερ και τούμπαλιν. Love story στη μεγάλη οθόνη απαιτεί καλό σκριπτ και καλή χημεία των πρωταγωνιστών. Το «Σχεδόν Έρωτας» τα πάει περίφημα στο πρώτο και χωλαίνει ελαφρά στο δεύτερο. Ας πάρουμε τα πράγματα όμως με τη σειρά.

Πτήση από Λος Άντζελες προς Νέα Υόρκη. Ο νεαρός Όλιβερ γνωρίζει τη νεαρά Έμιλυ και... τα βρίσκουν. Όχι για πολύ πάντως μιας και με το πέρας της πτήσης αποφαίνονται πως τελικά δεν ταιριάζουν και τόσο για να συνεχιστεί η σχέση τους πιο σοβαρά. Οι «συμπτώσεις» της ζωής όμως (αν υπάρχει κάτι τέτοιο, που προσωπικά αμφιβάλλω) τους οδηγούν στο να ανταμώσουν ξανά, να τα πιουν παρέα, να ανταλλάξουν τηλέφωνα και ό,τι ήθελε προκύψει. Τα χρόνια περνούν, ο καθένας τους ακολουθεί διαφορετικό δρόμο, διαμένουν σε διαφορετικές πόλεις παρόλα αυτά ο ένας βρίσκεται μες στο νου του άλλου τακτικά. Περαιτέρω συμπτώσεις σημαίνουν περαιτέρω συναντήσεις. Και τα χρόνια κυλούν έτσι. Είναι φίλοι; Είναι εραστές; Ούτε που γνωρίζουν! Get a room βρε παιδιά!

Αν κάτι με εξέπληξε και το βρήκα πολύ ελκυστικό σε αυτή την ταινία είναι οι έξυπνοι διάλογοι και το διάχυτο χιούμορ. Μπορεί το στόρυ αν το δούμε μεμονωμένα να είναι από εκείνα που λέμε πως «βλέπουμε μόνο σε ταινίες» αλλά στον αντίποδα τα όσα παρακολουθούμε φαντάζουν τόσο μα τόσο ρεαλιστικά και αυτό εξαιτίας των «γήινων» διαλόγων και του χιούμορ. Όλα αυτά σε συνδυασμό πως με το που βγαίνεις από την αίθουσα συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να έχει ένα τεράστιο χαμόγελο αποτελούν σίγουρα αρκούντες λόγους για να κόψει κάποιος εισιτήριο και να τη δει.

Μην πλανάστε όμως πως αυτή η ρομαντική κωμωδία (αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που είδα μια τόσο καλή ρομαντική κωμωδία; χμ...) δεν θέλει να περάσει και μερικά μηνύματα, δεν έχει να πει κάτι παραπάνω από τα επιφανειακά, παρά μόνο αποσκοπεί στο να διασκεδάσει. Με κινητήριο μοχλό τις «συμπτώσεις με σημασία» στις ζωές των δύο πρωταγωνιστών γίνεται εύστοχα καυστική αναφορικά με τις επιλογές που κάνουμε όλοι μας... ειδικά όταν είμαστε ερωτευμένοι. Και βλέποντας τις επιλογές των ηρώων μπαίνει και ο θεατής σχεδόν μηχανικά στην διαδικασία του... «αν». «Αν έκανε αυτό η Έμιλυ και όχι το άλλο;» και «αν δεν πήγαινε να τη βρει ο Όλιβερ» κ.ο.κ. Ασυνείδητα λοιπόν, χτίζεται μέσα μας μια συμπάθεια και προς τους δύο και συν τοις άλλοις πολλά από τα δρώμενα μάς φαίνονται ιδιαίτερα... οικεία.

Η Αμάντα Πητ είναι άψογη. Εμφανισιακά, ερμηνευτικά, όπως θέλετε. Με αυτά τα μάτια και αυτό το χαμόγελο το Αμέρικαν σίνεμα απέκτησε την νέα Άσλευ Τζαντ της τρεχούσης δεκαετίας. Ποτέ δεν περίμενα πως για μια τέτοια ταινία, για ένα τέτοιο ρόλο και για μια τέτοια ηθοποιό θα σκεφτόμουν πως «μάλλον καμμία άλλη δεν θα μπορούσε να υποδυθεί την Έμιλυ καλύτερα». Αντίθετα ο Κούτσερ δεν είναι κακός απλά δίνει περισσότερο την εντύπωση ότι τα έβγαλε πέρα αξιοπρεπώς παρά πως ήταν ο ιδανικότερος για τον ρόλο. Γιατί τώρα που το ξανασκέφτομαι... σίγουρα δεν ήτανε!

Ευφυής, ψυχαγωγική, ανάλαφρη. Για όλη την οικογένεια, για ζευγάρια, για σοφιστικέ κοινό, για χίπιδες, για όλα τα γούστα εν ολίγοις. Κατά προτίμηση βέβαια πάρτε το συντροφό σας (hint: ή αυτόν/η που επιθυμείτε να γίνει) και πηγαίντε να δείτε αυτή την ταινία χωρίς φόβους και πάθη. Δεν θα απογοητευτείτε δράμι. Αν τώρα βέβαια τέτοιες ρομαντικές ιστορίες σαν ξυνίζουν και μόνο που διαβάζετε την περίληψη τους, τότε προτιμήστε κάτι άλλο λιγότερο... ερωτιάρικο. Όπως και να έχει εγώ την προτείνω ανεπιφύλακτα. Αν μη τι άλλο θα γελάσετε πάρα πολύ. Το «Σχεδόν Έρωτας» ακόμα και στα ταμεία να μην πάει καλά, εικάζω πως στα βίντεο κλαμπ θα γίνει το hit του χειμώνα.