Καλο Μήνα!

Καλό μήνα σε όλους! μικρούς και μεγάλους, γυναίκες παιδιά!
Το έχω χάσει τελείως ...αυτό είναι γνωστό πλέον!

Χτες το βράδυ επέστρεψα από το σ/κ που ήμουν Αθήνα...
Το άγχος ήταν αναπόφεκτο μιας και πήγα για να μιλήσω με την εταιρία με την οποία πρόκειται να μπαρκάρω ώστε να φύγω για να καταφέρω να συμπληρώσω υπηρεσία και να πάρω και το πτυχίο μου. Μου λείπουν 44 ημέρες υπηρεσίας, που σημαίνει πως αν έφευγα αρχές Ιουλίου τελη αυγούστου θα ήμουν πίσω. Στη χειρότερη αρχές Σεπτέμβρη! Αλλά αυτό δεν μας συμφέρει γιατί τότε παίζει να χάσω την εκσεταστική στην οποία θέλω να περάσω και τα τελευταία μαθήματα για να πάρω το πτυχιάκι μου.

Στην Αθήνα έφτασα το Σάββατο το απόγευμα, στο φίλο Π. που με φιλοκσένησε, κάναμε και μια μικρή βόλτα και το πρωί επειδή είχε ρεπό γύρισε στη Θεσσαλονίκη....οπότε έπρεπε να πάω να μείνω κάπου αλλού! Εκεί να ευχαριστήσω μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου την Ν. που με φιλοκσένησε, (χωρίς να με γνωρίζει καλά καλά), που με χαλάρωσε και με έκανε να νιώσω σαν το σπίτι μου και γενικά με βοήθησε κατά πολύ να αποβάλλω το άγχος για την ημέρα που ερχόταν. Τελικά Δευτέρα πρωί κατηφόρισα προς την εταιρεία, μου είπαν πως καλύτερα να περάσω και τα μαθήματα, να είναι και Σεπτέμβρης για να έχω και περισσότερο χρόνο χωρίς να πιέζομαι και θα με μπαρκάρουν τότες.... Από τη μία χαλάστηκα επειδή ήθελα να φύγω όσο πιο γρήγορα γίνονταν για να τελειώνει αυτή η ιστορία! Από την άλλη όμως δεν με χάλασε να κάνω και διακοπές. Έφυγε ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου, πήρα το αυτοκινητάκι μου και γύρισα πίσω. Η διαδρομή βαρετή, χωρίς κίνηση ευτυχώς, αλλά θα ήταν καλύτερα αν είχα και μια γυναικεία κατα προτίμηση συντροφιά για να λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα.
Κάποιες στιγμές νιώθεις πως ζεις έναν εφιάλτη και ο δρόμος αυτός δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ!

Συμπέρασμα:
Με λίγα λόγια σαν επίλογο, δεν με χάνετε (ευτυχώς ή δυστυχώς) τουλάχιστον για το καλοκαίρι. Η Αθήνα είναι ένα χάος και δεν παλεύεται με το αυτοκίνητο! Και η εν λόγω εταιρεία περιμένει να περάσω τα μαθήματα για να με "συμπληρώσει".