ΕΛΛ.ΑΣ Ου Μπλέξεις part 1

Με αφορμή τα 2 προηγούμενα ποστ είπα να μοιραστώ μαζί σας και αυτή την καταπληκτική ιστορία!
Επιστρέφοντας από τη σχολή, η ώρα είναι περίπου 14:00 και κάτι ψιλά, περνάω από το ίντερνετ καφέ ενός φίλου στη γειτονιά... Ο Γ. το κλείνει το μαγαζί για άγνωστους λόγους που δεν μας ενδιαφέρουν κιόλας και έχει αδειάσει ήδη τα πισί και όλα τα σχετικά εκτός από κάτι ψιλολόγια...
Περνάω να πω μια καλησπέρα και δέχομαι με χαρά να τον βοηθήσω να μεταφέρει 2-3 πραγματάκια στο σπίτι του το οποίο βρίσκεται στη Τούμπα (10 λεπτά υπόθεση δηλαδής).
Για να μπαίνουμε σιγά σιγά στο νόημα, εγώ είμαι με το μηχανάκι του κολλητού ο οποίος μου το έχει δανείσει για μερικές μέρες μιας και δεν το χρησιμοποιεί και τζάμπα αδειάζει η μπαταρία του.
Ξεκινάμε λοιπόν αφού προηγουμένως ο Γ. τοποθετεί στο χώρο κάτω από το κάθισμα το τσαντάκι μέσης του (μπανάνα).
Φτάνουμε στο σπίτι του, τον αφήνω βιαστικά σχεδόν επειδή την επομένη γράφω τεστ προόδου στην Μεταλλογνωσία και έχω πάρει απόφαση πως θα διαβάσω.
Επιστρέφοντας στο σπίτι ανακαλύπτω ότι ο Γ. έχει ξεχάσει το τσαντάκι του κάτω απο το κάθισμα!!!
Βλέπω επίσης πως όλα του τα κινητά τηλέφωνα είναι μέσα στο τσαντάκι οπότε και γω δεν μπορώ να τον ειδοποιήσω και ξεκινάω να πάω και πάλι στην Τούμπα για να καταφέρω επιτέλους και γω να ασχοληθώ με το διάβασμα μου.
Βρίσκομαι στην είσοδο της Τριανδίας για άσχετους λόγους και το φανάρι απέναντι από το βενζινάδικο είναι κόκκινο, συνεχίζω αργά μιας και το συγκεκριμένο φανάρι είναι της γειτονιάς και έχεις πολύ καλή ορατότητα για να δεις εάν ανεβαίνει κάποιος απο την κατσιμίδη για να στρίψει προς τριανδρία. Ακριβώς την στιγμή που το περνάω και κοιτάω προς τα δεξιά μου τρεις Ζητάδες περνάνε από το φανάρι το οποίο είναι πράσινο!!!
Δεν σταματάω πλέον μιας και είναι ήδη πολύ αργά, και συνεχίζω κάνοντας τον κινέζο μπας και κάνουν τα στραβά μάτια. (τι σκατά σκέφτομαι!με το μηχανάκι είμαι! - ούτως η άλλως με το αυτοκίνητο σταματάω σε όλα τα κόκκινα και γενικότερα οδηγώ πολύ συνετά...)
Τους βλέπω να πλησιάζουν επικύνδινα και στρίβω δεξιά προς τούμπα μιας και είναι ο προορισμός μου. Στρίβουν και αυτοί ενω κρατούν απόσταση ασφαλείας για να δουν αντιδράσεις μου. Εγώ κινέζος!
Στα 150 μέτρα πιο κάτω ένας από αυτούς μου κάνει νόημα να σταματήσω... Κινέζος εγω!
Σταματάω τελικά παριστάνοντας τον ανήξερο και πριν προλάβω να πω κουβέντα αρχίζει το ψάξιμο. Το μάτι του Ζητά πέφτει στο τσαντάκι το οποίο φοράω σταυρωτά στον ώμο ώστε σε περίπτωση που ο Γ. καλέσει σε κάποιο απο τα τηλέφωνα του να απαντήσω και να του πω ότι βρίσκομαι καθ'οδόν.
Αφού με ψάχνουν από πάνω μέχρι κάτω και τους επαναλαμβάνω αρκετές φορές πως είμαι καθαρός και δεν πρόκειται να βρουν κάτι ύποπτο πάνω μου αρχίζουν οι ερωτήσεις.....

- Τι έχεις μέσα στο τσαντάκι?
- (χμμμμ έλα ντε....τι να έχω σκέφτομαι...) Εχμμ...Το τσαντάκι είναι ενός φίλου και του το πηγαίνω ευθύς αμέσως επειδή το ξέχασε. Αν θέλετε πάμε και μαζί, δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα. {φανταστικέ κύριε Ζ}
- Δεν γνωρίζεις δηλαδή τι περιέχει ?
- Όχι, δεν έχω ιδέα, όπως σας είπα.....

Και έρχεται η στιγμή που ανοίγουν και το τσαντάκι για να ελέγξουν.....
Στην μπροστα μεγάλη θήκη βρίσκουν γύρω στα 5 κινητά.

- Ρε συ τάδε, (απευθύνεται στον δεύτερο Ζ) δες εδώ μέσα τι γίνεται!
- Δικά σου είναι αυτά τα κινητά τηλέφωνα? (με ρωτάει ο δεύτερος Ζ) δίχως βέβαια να περιμένει κάποια θετική ή αρνητική απάντηση αφού ήδη έχουν βάλει στο μυαλό τους περί τίνος πρόκειται...
- Όπως είπα και προηγουμένως τίποτα από αυτά που περιέχει το τσαντάκι δεν μου ανήκει. Είναι ενός φίλου και...
- Και έχει τόσα κινητά ο φίλος σου?
- Ε από όσο γνωρίζω...Το ένα μάλιστα είναι χαλασμένο τα υπόλοιπα είναι για δουλειές, για γκόμενες, κάρτες, συνδέσεις...ξέρω γω....
- Καλά, καλά...
Συνεχίζουν να ψάχνουν και αμέσως μετά ανοίγουν και το πίσω φερμουάρ...
- Τι λεφτά είναι αυτά?
- Ορίστε? Ποιά?
- Πόσα είναι?(ρωτάει ο Β τον Α)
- Δεν ξέρω αλλά είναι πολλά!
Τα μετράνε....εμένα με πιάνει μια εφύδρωση, ένα πράγμα, ένα κακό.....
- Εδώ έχει τουλάχιστον 1700 ευρώ!

..... Κοιτάω σαν μαλάκας πλέον.... και τι να πεις δηλαδή? μπορείς να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας ? Προσπαθώ απλά μετά από κάποια δευτερόλεπτα και ενώ τα πόδια μου έχουν αρχίζει να μουδιάζουν να απολογηθώ για ακόμη μία φορά.

Κάπου εδώ μου ζητάνε και τα χαρτιά για το μηχανάκι.....Βλέπουν την άδεια και είναι σε άλλο όνομα.... (του κολητού είπαμε είναι το μηχανάκι ντε!)
- Δεν είναι δικό σου το μηχανάκι?
- Εχμμμμ...όχι είναι ενός φίλου μου...
- Και αυτό ενός φίλου σου? Το τσαντάκι είναι ενός φίλου σου, το μηχανάκι είναι ενός άλλου φίλου σου....
- Ναι...
- Επιμένεις δηλαδή?
- Μα σας είπα ... το τσαντάκι....
- Αυτά μας τα είπες...Θα έρθεις μαζί μας στο τμήμα και θα δούμε τι άλλο θα μας πεις!
- Μα.... (πάει το διάβασμα ρε γμτ! Ποιό διάβασμα δηλαδή που μέχρι να τον βρούμε τον Γ. θα νυχτώσει...και στην τελική καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται δεν λένε? Καθαρός? Και αν έχει τίποτα παράνομο μέσα στο τσαντάκι?!) δεν γίνεται να πάμε να το δώσουμε στο παιδί το τσαντάκι του και να τελειώνουμε? Θα δείτε αμέσως ότι πρόκειται για παρεξήγηση!
- Λοιπόν, θα ανέβεις στο μηχανάκι σου όμορφα και ωραία και θα με ακολουθήσεις.
- ...
- Κατάλαβες?
- Μάλιστα... (έχω και άλλη επιλογή?)
- Στο ξεκαθαρίζω...Θα με ακολουθείς και οι άλλοι δύο θα βρίσκονται πίσω σου. Αν προσπαθήσεις να κάνεις καμιά εξυπνάδα μετά ξέρεις ότι μπορώ να σου κάνω ότι θέλω!
- Μάλιστα! (δεν πιάνω ακριβώς το νόημα του "ότι θέλω" αλλά και που να πας με το σκούτερ ρε καραμήτρο? να ήσουν με κάνα καθαρό μοτο κρος ή έστω εντούρο με μοτάρντ λαστιχάκι και μπόλικα κυβικά ανάμεσα στα πόδια σου να πω πως αξίζει....αλλά με το σκούτερ? πφφφφ)


Ακολουθεί μία πολύ ρεζίλι διαδρομή μέχρι το αστυνομικό τμήμα της τούμπας ανάμεσα σε 3 Ζ με τους φάρους αναμένους και όλα τα σχετικά και νιώθω σαν το πάσαρη... (τελικά τον πιάσαν ποτέ αυτόν?)


Συνεχίζεται... εδώ