Οδήγηση + ΖΩΑ Part 2

Με αφορμή το προηγούμενο ποστ θυμήθηκα ακόμη ένα περιστατικό το οποίο συνέβη πέρσι και μάλιστα δεν με τιμά και ιδιαίτερα.
Δεν με τιμά ιδιαίτερα διότι παρόλο που πολλοί πιστεύουν πως είμαι σχετικά ήρεμος και υπομονετικός ώρες ώρες γίνομαι "τούρκος" και πραγματικά εκείνες τις στιγμές μην βρεθείς μπροστά μου!
Είναι Φεβρουάριος, βραδάκι γύρω στις 9 , είμαι στα χωρίσματα με την πρώην και λόγω ενός περιστατικού, (το οποίο ούτε καν θυμάμαι) ήθελα επειγόντως να κάνω την βόλτα μου...
Μην έχοντας την υπομονή να οδηγήσω γιατί τα νεύρα χτυπούσαν κόκκινο, δεν παίρνω το μηχανάκι και κατηφορίζω προς την πρωην Ν.Εγνατία (Κ. Καραμανλη)...
Βρίσκομαι επί της Κατσιμίδη με Εγνατία και περιμένω στο φανάρι υπομονετικά, και για την ακρίβεια 3 μέτρα πιο μπροστά.... Γίνεται κόκκινος ο σηματοδότης για τα αυτοκίνητα και πράσινος για τους πεζούς...πολύ ωραία ως εδώ.
Προσπαθώ πλέον να διασχίσω την διάβαση ενώ ένα απο τα "σταματημένα" αυτοκίνητα με πλησιάζει επικίνδυνα (με πολυ μικρή ταχύτητα βέβαια) , φτάνωντας στο μισό μέτρο και ενώ βρίσκομαι στη μέση της διάβασης ο τύπος δεν λέει να βάλει το ρημάδι το πόδι του στο φρένο και τελευταία στιγμή γυρνάω και του κάνω νόημα, (που πας?) {για να καταλάβετε πως φανταστείτε να έχω το δεξί μου χέρι σηκωμένο μέχρι τον αγκώνα και ολόκληρη η παλάμη μου να περιστρέφεται μισή φορά λες και στίβω λεμόνι στον αέρα}
Ο τύπος μου απαντάει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο (κουνώντας το χέρι του λες και στίβει πορτοκάλι) χωρίς να ακούω φυσικά το τι μουρμουράει...
Συνεχίζω ακάθεκτος εγώ το έργο μου (δεν βρίσκομαι και στην καλύτερη ψυχολογική κατάσταση και τα νεύρα έχουν χτυπήσει κόκκινο λέμε!!!)
- Τι τι ρε τρόμπα? Το κόκκινο δεν το βλέπεις?
- (Χειρονομιες)
- Ρε με δουλεύεις ? Έχεις κόκκινο, θα με χτυπήσεις και μου κουνάς και τα χέρια?
- Εδώ συνεχίζονται οι χειρονομίες με τη μόνη διαφορά πως ο φίλος βγαίνει απο το αυτοκίνητο και ο διάλογος (ο θεός να τον κανει διαλογο!) συνεχίζεται!
- Τι θες δηλαδή τωρα?
- Αργκ! Ουργκ!
- Βρε ουστ! Αααργκ!

Ξέχασα να σας πω ότι ο τύπος είναι στο στυλάκι του κλασικού ρωσοπόντιου, από εκείνους που είναι τερατάκια, οι ώμοι του πιο ψηλοί από το κεφάλι του (τούμπανο σε λέω!) και το κεφάλι τελείως ξυρισμένο...
Ακάθεκτος εγώ συνεχίζω χωρίς να πτοούμαι από το ξύλο που πιθανών να με φορτώσει ο τυπάς ο οποίος κατα την γνώμη μου πάντα, έχει και άδικο - οπότε και το δίκιο θα με πνίγει και 100 κιλά θα με κάνει!
Μέσα στα επόμενα κλάσματα του δευτερολέπτου έχω προλάβει να του ρίξω μερικές στο πόντιο κεφάλι του και αυτός να ανταποδίδει με περίσσειο ζήλο!
Ανάβοντας το πράσινο (γιατί αν το ξεχάσατε είμαστε ακριβώς στη μέση της διάβασης και καμιά 20 αυτοκίνητα περιμένουν να ξεκινήσουν) οι κόρνες ηχούν στα αυτιά μας, κάποιοι προφανώς ενοχλημένοι οδηγοί (όχι επειδή έπεφτε ξύλο φυσικά! αλλά επειδή θα βιάζονταν) μας χωρίζουν τραβώντας εμένα στη μεριά του πεζοδρομίου και αυτόν προς το αυτοκίνητο του.
Εγώ συνέχιζα να τον βρίζω ακατάπαυστα (άκοπα όπως λέει και μία ψυχή) ενώ αυτός είχε μπει και πάλι στη θέση του οδηγού και έφευγε...


Ο τύπος αν καθόταν κι άλλο εκεί χαλαρά και μόνο λόγω όγκου θα με έκανε "τούμπανο" ...
Παρακαλούσα να μη φύγει και να παρκάρει το αυτοκίνητο στην άκρη για να μην ενοχλεί απλά και να προχωρούσαμε στον δεύτερο γύρο αλλά εξαφανίστηκε αμέσως.
Με αφορμή αυτό το περιστατικό και κανα 2-3 που έγιναν στην Αθήνα πρόσφατα, (κάποιος μοτοσυκλετιστής πυροβόλησε και σκότωσε εν ψυχρώ έναν ηλικιωμένο οδηγό επειδή παραβίασε κάποια προτεραιότητα) πλέον προσπαθώ να είμαι όσο πιο ήρεμος μπορώ (χωρίς να το πετυχαίνω πάντα βέβαια)
Απορώ με την υπομονή των οδηγών λεωφορείων, ταξί κ.λ.π που βρίσκονται όλη τη μέρα στους δρόμους και αντιμετωπίζουν καθημερινά τέτοιες καταστάσεις!