ΕΛΛ.ΑΣ Ου Μπλέξεις part 2

Η συνέχεια...

Φτάνοντας λοιπόν στο αστυνομικό τμήμα της τούμπας και αφού με έχουν από "κοντά" και μου έχουν κρατήσει κινητά, ταυτότητες, διπλώματα κ.λ.π με οδηγούν στον αστυνόμο υπηρεσίας στο γραφείο με το που μπαίνεις δεξιά. (λες να είμαι τυχερός και να πετύχω την φίλη μου την Ρ. που έχει υπηρεσία στο ίδιο αστυνομικό τμήμα?)
Η απάντηση έρχεται αμέσως μόλις μπούμε στο γραφείο στο οποίο βρίσκεται ένας συμπαθητικός νεαρός γύρω στα 28. (ωραία σκέφτομαι, θα βγάλουμε άκρη γρήγορα με δαύτον, νέος άνθρωπος είναι...)
Με καθίζουν, αραδιάζουν χαρτιά, τσαντάκια, και αρχίζουν οι ερωτήσεις.

- Πως λέγεσαι?
- Γιώργος Γ.
- Το τσαντάκι είναι δικό σου?
- Όχι είναι ενός φίλου, και το πήγαινα σπίτι του επειδή το ξέχασε.
- Το μηχανάκι δεν είναι στο όνομα σου?
- Δεν είναι δικό μου, και αυτό ενός φίλου, που μου το δάνεισε για να κυκλοφορώ.
- Μάλιστα...
- Πως λέγεται ο φίλος σου?
- Θ. τάδε
- Και αυτουνού του οποίου ανήκει το τσαντάκι?
- Γ. τάδε
- Και που βρίσκεται αυτή τη στιγμή?
- Σπίτι του υποθέτω, εκτός και αν πήρε χαμπάρι πως ξέχασε το τσαντάκι του και πηγαίνει σπίτι μου.
- Που μένει ο φίλος σου και που μένεις εσυ?
- Ο Γ. τάδε μένει ...δεν θυμάμαι την οδό! κάπου στην τούμπα, κοντά στο τάδε μέρος.
και εγώ στην τάδε οδό.
- Μάλιστα
- Θα σας φανεί κλασικό εάν σας πω για ακόμη μια φορά πως πρόκειται για παρεξήγηση?
- Καλά θα το δούμε αυτό. (ακόμη περιμένουν να δουν εάν έχω εγώ και ο φίλος μου καθαρό ποινικό μητρώο. Τι ωραία που είναι να είσαι μπάτσος! Έχεις άμεση πρόσβαση σε πληροφορίες και δεν περιμένεις στις ουρές, ούτε 2 μέρες για να πάρεις ένα χαρτί που αφορά το ποινικό μητρώο που μου είχαν ζητήσει κάποτε από τη σχολή)

Συνεχίζουν να ψάχνουν εξονυχιστικά το τσαντάκι κάνοντας διάφορες ερωτήσεις. (τα ίδια ξανά και ξανά...Μου δίνουν την εντύπωση πως δεν με πιστεύουν και περιμένουν να κάνω λάθος σε κάτι από αυτά που τους έχω πει σύμφωνα πάντα με τα προηγούμενα λεγόμενα μου)
- Και με τι ασχολείσαι κ. Γ ?
- Είμαι σπουδαστής, μηχανικός.(στην τάδε σχολή)
- Μάλιστα. Και ο φίλος σου?
- Είχε ίντερνετ καφέ μέχρι προσφάτως και σπουδάζει ταυτόχρονα απόσο γνωρίζω.
(Σε αυτό το σημείο θυμάμαι την Ρ.)
- Να ρωτήσω κάτι?
- Παρακαλω.
- Εδώ δεν είναι το γραφείο της Ρ. ? (Δεν γνωρίζω βέβαια αν έχει καν γραφείο) Αλλά εδώ σε εσάς δεν είναι?
- ... Και από που γνωρίζεις εσύ την Ρ. ?
- Έχουμε κοινούς φιλούς. Δεν είμαι κανένα κλεφτρόνι και ούτε έχω σχέση με οτιδήποτε μπορεί να φαντάζεστε.
(Δείχνει να μην με πιστεύει...Αυτή η αμφισβήτηση έχει ρίξει την ψυχολογία μου κατακόρυφα και αρχίζω να καταλαβαίνω πως δεν θα τελειώσουμε γρήγορα με αυτή την ιστορία!)


Πέρνουν στα χέρια τους κάποια χαρτία και μετά από λίγο ψαχούλεμα στο πισί βλέπουν πως είμαι καθαρός σαν βαμβάκι. Και εγώ αλλά και ο φίλος μου.

- Δεν έχει κάποιο τηλέφωνο ο φίλος σου για να τον καλέσουμε?
- Μα όλα του τα τηλέφωνα όπως βλέπετε και εσείς βρίσκονται μέσα στο τσαντάκι και δεν έχει σταθερό στο σπίτι. (ακόμη και αν έχει δεν τον γνωρίζω)
- Και με τόσα λεφτά που σου έχει αφήσει δεν θα σε έπερνε ένα τηλέφωνο να έρθει να τα πάρει?
- Μα αυτό είναι το θέμα...Τον αριθμό μου τον έχει αποθηκευμένο στο κινητό του. Το πιο πιθανό είναι να πάει στο σπίτι μου...
- Για κάνε μια κλήση σε ένα από τα τηλέφωνα του να δούμε αν έχει αποθηκευμένο τον αριθμό σου.

Καλώ στον πρώτο από τους δύο αριθμούς που έχω. Το τηλέφωνο χτυπάει. Ο αστυνόμος το κοιτάει και δεν φαίνεται να πείθεται.

- Εδώ φαίνεται μόνο ο αριθμός σου, δεν σε έχει αποθηκευμένο.

(Αν είναι δυναμών! Σκεφτομαι...και δοκιμάζω να καλέσω αμέσως στο δεύτερο αριθμό)

Δυστυχώς για μένα είναι ένα απο τα απενεργοποιημένα.

- Καλά τι σόι φίλοι είστε αν δεν έχει αποθηκευμένο τον αριθμό σου?
- Θα είναι σε άλλη συσκευή και όπως φαίνεται είναι απενεργοποιημένη.

Η ώρα πρέπει να έχει πάει γύρω στις 15:20 και άκρη δεν βλέπω να βγάζουμε...

(Λες να μην πήρε χαμπάρι ότι λείπει το τσαντάκι του και να κοιμήθηκε?! πωωωω....Έχει γούστο!)
Συνεχίζουν και πάλι τις ερωτήσεις...
Γύρω στις 16:10 χτυπάει το κινητό μου και βλέπω τον αριθμό του σπιτιού να αναγράφεται στην οθόνη! Ρωτάω εάν μπορώ να το σηκώσω λέγοντας τους πως είναι από το σπίτι.
- Ναι!?
- Έλα!
Ο πατέρας μου στην άλλη άκρη του τηλεφώνου...
- Που είσαι?
- (χμμμ...άσε το που είμαι...είναι και μεγάλη ιστορία!) Τι έγινε?
- Είναι ο φίλος σου ο Γ. εδώ και σε ψάχνει. Λέει πως έχεις ένα τσαντάκι του.
- Δώστον μου!
- Ναι?
- Έλα!
- Που είσαι ρε ? Το ξέρεις ότι ξέχασαμε το τσαντάκι κάτω από τη σέλα? Δεν είχα και το τηλέφωνο σου γραμμένο πουθενά για να σε πάρω!
- Λες να μην το ξέρω?! Τραβήξου και έλα σε παρακαλώ μέχρι το Α.Τ της τούμπας για να βγάλουμε άκρη!
- Που?!
- Εκεί που άκουσες...
- χαχα...μα που πας και μπλέκεις? Σε πιάσανε?
- Σήκω και έλα γιατί η υπομονή μου άρχισε να εξαντλείται!

- Έρχεται ο φίλος μου ( τους ενημερώνω αρχίζοντας να χαλαρώνω )
- Πήγε από το σπίτι σου δηλαδή?
- Ναι!
(Επιτέλους!)

Φτάνει στο τμήμα ο Γ. του κάνουν και καμιά δεκαριά ερωτήσεις για το τι περιέχει το τσαντάκι, μήπως δεν είναι δικό του και όλα τα σχετικά. Τον ρωτάνε γιατι κουβαλάει τόσα χρήματα και τόσα κινητά. Τους απαντάει στο χαλαρό και πλέον η ατμόσφαιρα γίνεται πολύ χαλαρή.

- Μπορείτε να φύγετε κ. Γ. (απευθύνεται στον φίλο μου και πάω να πάρω σειρά και εγώ)
- Εσύ που πας?
- Δεν τελειώσαμε?
- Όχι φυσικά!
- Μα αφού βγάλαμε επιτέλους άκρη...
- Το μηχανακι?
- Αχμμμ...μάλιστα...ΟΚ

(Κάθομαι και πάλι περιμένοντας να δω πόσο μακριά θα το πάμε...)

- Δηλαδή βγήκα καθαρός απο το τσαντάκι με τα κινητά και τα λεφτά και μπορεί το μηχανάκι να είναι κλεμμένο?
- Δεν είπα τίποτα εγώ. Πρέπει να τα διασταυρώσουμε όλα αυτά που μας λες όμως πρώτα για να φύγεις.

- Λοιπόν! Πως είπαμε λέγεται ο ιδιοκτήτης ?
- Θ. τάδε
- Η άδεια έχει άλλο όνομα όμως....
- .....ε?......(τρώω ένα κόλημα ακόμη και προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται....) Και τι όνομα έχει δηλαδή?
- Αυτό εσύ θα μου το πεις...
- Α! βέβαια! Έχετε δίκιο! Το ξέχασα! Η άδεια είναι στο όνομα της μητέρας του! Α. τάδε.
- Μάλιστα. Και γνωρίζει η κα. Α. τάδε ότι κυκλοφορείς εσύ με το μηχανάκι της?
- Μα το μηχανάκι είναι του φίλου, η άδεια απλά είναι στο όνομα της, αλλά φαντάζομαι πως ναι, το γνωρίζει.
- Έχεις κάποιο τηλέφωνο ώστε να έρθουμε σε επικοινωνία με τον φίλο σου?
- Βεβαίως. (Τους δίνω το τηλέφωνο του μαγαζίου του και περιμένω να ακούσω την συνομιλία)

- Ναι? Καλησπερα, απο το αστυνομικο τμημα της τουμπας σας τηλεφωνω. ειστε ο κ. Θ. τάδε?
- Ναι ο ίδιος
- κ. Θ τάδε έχετε ένα σκούτερ τάδε χρώματος με αριθμό πινακίδας τάδε?
- Μάλιστα. Έγινε κάτι?
- Όχι, μην ανησυχείτε. Απλά θα σας κάνω μερικές ερωτήσεις.
- Πείτε μου.
- Το έχετε στην κατοχή σας αυτή τη στιγμή το μηχανάκι?
- Όχι.
- Γνωρίζετε που βρίσκεται?
- Το έχω δανείσει σε έναν φίλο.
- Μπορείτε να μου πείτε σας παρακαλώ πως λέγεται ο φίλος σας?
- Γ. τάδε - Σίγουρα δεν έγινε κάτι?
- Όχι σας είπα. Έναν έλεγχο κάνουμε. Η άδεια του είναι σε μία κυρία Α. τάδε.
- Στη μητέρα μου.
- Μπορείτε να μου δώσετε κάποιο τηλέφωνο για να μιλήσω μαζί της?
- 699545****
- Ευχαριστώ πολύ. Γεια σας.

Στο καπάκι παίρνει και δεύτερο τηλέφωνο...

- Ναι? Καλησπερα, απο το αστυνομικο τμημα της τουμπας σας τηλεφωνω. ειστε η κ. Α τάδε?
- Η ίδια.
- Ένα μηχανάκι σκούτερ μαρκας τάδε, χρώματος τάδε είναι δικό σας?
- Μάλιστα. Τι έγινε?!
- Τίποτα κυρία Α. μην ανησυχείτε.
- Το έχετε στην κατοχή σας αυτή τη στιγμή το μηχανάκι αυτό?
- Όχι το έχει ένας φίλος του γιου μου.
- Το όνομα του?
- Αχ τι να σας πω τώρα....Στο μικρο των λένε Γ. σίγουρα αλλά το επίθετο δεν μπορώ να το θυμηθώ τώρα...
- Οκ, σας ευχαριστώ πολύ κυρία μου.

(Περιμένω να ακούσω το "ελεύθερος" ενώ έχει πάει ήδη 18:00 το απόγευμα)

- Βγάλαμε άκρη τελικά? Μπορώ να φύγω?
- Εχμ....λογικά ναι...τελειώσαμε...δεν υπάρχει κάτι άλλο..αλλα.....για μισό λεπτό! χμμμ δυστυχώς εκρεμμεί και κάτι ακόμη....
- Τι άλλο πια?!
- Αναβολή απο το στρατό έχετε κ. Γ ?
- Μάλιστα, τι σχέση έχει όμως αυτό?
- Πείτε μου σας παρακαλώ μέχρι πότε ισχίε η αναβολή σας.
- Δεν ίσχιε! Ισχίει ακόμη! Την πήρα απο το 2002 λόγω σπουδών και ισχίει μέχρι το Δεκέμβρη του 2008!
- Μάλιστα. Φοβάμαι πως απότι δείχνουν τα στοιχεία μας που επικοινωνήσαμε με τα κεντρικά είστε λιποτάκτης και υπόχρεως άμεσης στράτευσης.
- α? (τελικά αυτοί οι μπάτσοι είναι χειρότεροι από τους γιατρούς! Ο γιατρός θα πας για τα μάτια σου και θα σου βρουν και κάτι σοβαρό έτσι απλά για να γράψει και κανένα χάπι!)
- Θα πρέπει να μου φέρετε το χαρτί της αναβολής σας.
- Δηλαδή μιλάτε σοβαρά?! Μα πως είναι δυνατών να συμβαίνει κάτι τέτοιο?
- Δεν σας κάνω καμία πλάκα, αν μου φέρετε το χαρτί αυτό και όντως έχετε αναβολή μέχρι την ημερομηνία που μου είπαμε είστε ελεύθερος.
- Ε να πεταχτώ τότε 2 λεπτά με το μηχανάκι και να σας το φέρω!
- Δεν μπορείτε να φύγετε από εδώ.
- Ορίστε? Τόσες ώρες δεν καταλάβατε ακόμη πως δεν έφταιγα τελικά σε κάτι? Δεν μπορώ να πάω και να φέρω ένα χαρτί?
- Δυστυχώς θα πρέπει να σας το φέρουν.
- Μα άντε και να μου το φέρουν! Το χαρτί αυτό από το 2002 που το πήρα δεν το έχω ξαναδεί! Εδώ εγώ και δεν γνωρίζω το που μπορεί να βρίσκεται....δεν πρόκειται να το βρουν οι δικοί μου!
- Ε τότε θα μείνετε εδώ σήμερα το βράδυ και το πρωί που θα επικοινωνήσουμε με την Στρατολογία βλέπουμε.... (καλά που είναι Τετάρτη - Πέμπτη? - θα σας γελάσω- και δεν είναι καμιά Παρασκευή να κάτσω μέσα μέχρι τη Δευτέρα! Filmnet έχετε? Internet?)
- Καλώς θα τηλεφωνήσω στον πατέρα μου και ας ελπίσουμε πως θα το βρει...

19:20 και ο πατέρας μου καταφτάνει στο Α.Τ ! Μπαίνει στο γραφείο, πετάγομαι και αρπάζω το χαρτί από τα χέρια του λες και το περίμενα μια ολόκληρη ζωή! Διαπιστώνω πως το χαρτί που πλέον κρατώ στα χέρια μου ουδεμία σχέση με αναβολή έχει...Είναι το χαρτί που μου έδωσαν από τη στρατολογία όταν πέρασα περιοδεύων!!! (πάει το διάβασμα, πάει το μαλακό κρεβατάκι μου για σήμερα το βράδυ, πάει.....)
Τον στέλνω και πάλι στο σπίτι και αυτή τη στιγμή του δίνω κατατοπιστικότατες οδηγίες για το που μπορεί τελικά να βρίσκεται το "εξιτήριο" μου!
Επιστρέφει στις 19:45 περίπου με το χαρτί της αναβολής μου! Το χαμόγελο μου έχει φτάσει μέχρι τα αυτιά και είμαι έτοιμος να φύγω τρέχοντας από τη πόρτα πριν προλάβει να βρει καμιά ακόμη εκκρεμότητα!!!
Το επεξεργάζεται μερικά λεπτά, το βγάζει μια φωτοτυπία και μου ανακοινώνει ότι μπορώ να φύγω.
Έχω ήδη αρχίσει να κατεβαίνω τα σκαλιά δυο-δυο, φοράω το κράνος και χαιρετάω τον σαστημένο πατέρα μου φωνάζοντας πως θα τα πούμε αργότερα στο σπίτι!
Αγχώθηκε βέβαια ο καημένος αλλα μπροστά σε αυτό που πέρασα εγώ αυτές τις 5 ώρες μπορούσε να κάνει λίγη υπομονή ώστε να του εξηγήσω και αυτού τι έγινε.
Το ευχάριστο της όλης υπόθεσης (ναι υπάρχει και αυτό!) είναι πως γλίτωσα την κλήση των 700 ευρώ για κόκκινο σηματοδότη. Με λυπήθηκε ακόμη και ο Ζητάς με την ταλαιπωρία που τράβηξα και δεν με έγραψε το παλικάρι. Από την άλλη γλιτώσαμε τα χειρότερα, αν φανταστείς πως το τσαντάκι μπορεί να είχε οτιδήποτε μέσα .. και τότε κλάφτα χαράλαμπε!